KABANATA 57

Ang Kabanata 57 ng Noli Me Tangere ay pinamagatang "Sabi-sabi at Kuro-kuro"

Pinag-umaga, sa wakas, ng Diyos sa bayang sindak na sindak. Wala pa ring palatandaan ng buhay ang mga bahay. Gayunman, umiingit na nabuksan ang isang dahon ng bintanang kahoy at sumungaw ang ulo ng isang paslit.....

luminga-linga, pinahaba ang leeg, at tumingin sa lahat ng dako.... PLAS!

Ipinahayag ng tunog ang biglang pagtama ng isang pinatigas na katad sa sariwang balat ng tao.

Sinabi ni Elias na ayaw niyang magambala si Ibarra sa kaniyang ginagawa. Nguinit naparito si Elias upang tanungin si Ibarra kung may ipagbibilin ba sa lalawigan ng Batangas na sasadyain niya ngayon.

At upang ipahatid kay Ibarra ang isang MASAMANG BALITA

"May sakit ang anak ni Kapitan Tiago" mahinahong dugtong ni Elias "Ngunit walang dapat ikabalisa"

"Iyon na nga ba ang ikinatatakot ko!" mahinang bulalas ni Ibarra. "Alam niyo po ba kung ano ang sakit?" Tanong ni Ibarra

Nilalagnat lamang sagot ni Elias...
Nagpasalamat si Ibarra kay Elias at hinangad ng mabuting paglalakbay para kay Elias.

Ngunit bago ang lahat nagtanong si Ibarra kay Elias ngunit sinabi niya na huwag sasagutin kung hindi nararapat... "Yumukod si Elias"

"Paano ninyo nasawatan ang pag-aalsa kagabi?" Tanong ni Ibarra habang nakatitig kay Elias.

"Napakadali!" Walang gatol na sagot ni Elias. "Ang mga namumuno sa pagkilos ay magkapatid na namatay ang ama sa palo ng guwardiya sibil. Isang araw, nagkapalad akong iligtas sila sa mga kamay na pumatay sa kanilang ama at nagkautang loob sila sa akin. Sila ang kinausap ko kagabi at sila ang namahala sa pagpayapa ng iba."

"At ang magkaptid na ito ay namatay sa palo ng ama?"

"Matutulad sila sa ama," sagot ni Elias sa mahinang tinig.

"Kapag minsang natatakan ng kasawian ang isang mag-anak, kailangang abutin ng kasawian ang lahat ng kasapi. Kapag natamaan ng kidlat ang isang punong kahoy, abo ang lahat."

At nagpaalam si Elias nang makitang walang imik si Ibarra.

Na mapansin ng huli na nag-iisa siya, nawala ang kaniyang payapang anyo.

"Ako, ako ang nagdulot ng sakit sa kaniya." bulong niya.

Mapagkumbabang bumati sa kaniya at humadlang sa kaniyang paglakad

"Ano ang Nais ninyo?" Tanong ni Ibarra.

Ako po si Lucas, ang kapatid ng namatay kahapon

Lucas

• pandak
• nakaulkas
• malaking pilat sa kaliwang pisngi

"Ano ang nais ninyo?" Tanong ni Ibarra

"Ako po ai Lucas ang kapatid ng namatay kahapon"

"Aa! nakikirmay ako... at ngayon?"

"Nais ko pong malaman kung magkano ang ibabayad niyo sa mag-anak ng aking kapatid."

Dito nagkaroon ng alitan sa pagitan ni Ibarra at Lucas dahil abala at nagmamadali si Ibarra sapagkat pupuntahan niya ang isang may sakit.

Pinipilit ni Lucas si Ibarra na sabihin kung magkno ang kaniyang ibabayad ngunit naiinis na si Ibarra dahil sinabi niya na pag-uusapan na lamang nila ito sa ibang araw.

"Wala po kayong panahon ngayon?"mapait natanong ni Lucas na humarap kay Ibarra. "Wala kayong panahon upang pagmalasakitan ang mga namatay?"

"Bumalik kayo mamayang hapon, butihing ginoo!" ulit ni Ibarra na nagpipigil.

"Kailangan kong dalawin ngayon ang isang maysakit."

"Aba! at dahil sa isang maysakit ay pababayaan ninyo ng mga patay. Ang akala ba ninyo dahil mahirap kami?"

Tiningnan siya ni Ibarra at pinutol ang sasabihin

"Hiwag ninyong ubusin ang aking pagtitiis!" wika nito at nagpatuloy sa paglalakad

Nanatiling nakatingin sa kaniya si Lucas, nakangiting tigib sa poot.

"Ipinakilala mo na apo ka nga ng tao na nagbilad sa aking ama sa araw!" tiimbagang na bulong

"Taglay mo pa rin ang kaniyang dugo!" At inibs ang himig nang idugtong.

"Ngunit kung mabuti ka magbayad.... magkaibigan tayo!

Kabanat 42: Dalawang Panauhin