Sztuka Bizantyjska od początku jest zarówno cesarska jak i chrześcijańska . Uznanie kościoła przez Konstantyna pozwoliło na połączenie tych dwóch kierunków epoki:
- Sale tronowe posłużyły za wzór chrześcijańskich bazylik
- Wyobrażenia cesarza tronującego przekształcono na wizerunki Chrystusa
Dzieki napływającym ze wszystkich stron bogactwom naturalnym i strzeżonej spuściźnie antyku, Bizancjum osiągnie najwyższy poziom w chrześcijańskim średniowieczu.
Sztuka ta stanowiła przedłużenie greckiej sztuki starożytnej i wypowiadała się głównie w architekturze.
W pierwszych wiekach Chrześcijaństwa, u schyłku Starożytności, Grecy zaczęli przebudowywać antyczne świątynie (i inne obiekty) na modłę chrześcijańską, głównie poprzez zmianę wystroju wnętrz. Widać to wyraźnie w pozostałościach pracowni Fidiasza w Olimpii - wśród oryginalnych, kamiennych murów widać bizantyjskie fragmenty kolumn i zdobień.
W architekturze widoczne jest stopniowe przekształcanie budowli na planie bazyliki
Ważną gałęzią sztuki bizantyjskiej było malarstwo ikonowe, stylistycznie wywodzące się z hellenistycznego portretu grobowego i portretu cesarskiego.
Ikona nie była zwykłym przypomnieniem tego, co niewidzialne i przedstawieniem świętej osoby czy ilustracją sceny, lecz uobecniała je w sobie dzięki zachowaniu podobieństwa do prawzoru..
Ikona miała w opinii wiernych dysponować cudowną, opiekuńczą mocą. Rozpowszechnienie się kultu obrazów wywołało przeciwny ruch w postaci przejściowego panowania ikonoklazmu posuniętego aż do niszczenia obrazów. Ostatecznie ikonoklazm potępiono, a kult obrazów został przywrócony i uzyskał teologiczną podbudowę.
Po okresie ikonoklazmu malarstwo było oparte na kanonie ikonograficznym i kolorystycznym, podporządkowanym teologii i liturgii Kościoła wschodniochrześcijańskiego.
Najstarsze zachowane ikony pochodzą z VI w. (np. z klasztoru Św. Katarzyny na Synaju).
Najczęstszym typem budowli była bazylika oparta na podstawie krzyża greckiego, przykryta centralnie kopułą. Często też można spotkać budowle na planie krzyża greckiego wpisanego w czworokąt, przykryte 5 kopułami, z których środkowa jest wyższa i większa. Ułożenie okrągłej kopuły wymagało nie lada inwencji i było najwybitniejszym osiągnięciem konstrukcyjnym Bizancjum.
. Rzeźba bizantyjska była związana przede wszystkim z architekturą i miała głównie ornamentalny charakter. W dekoracji głowic i impostów kolumn, przegród ołtarzowych, cyboriów i antependiów posługiwała się motywami roślinnymi, zoomorficznymi i geometrycznymi. Szczególnie cenny jest tron biskupa Maksymiana (VI w.), pokryty płaskorzeźbami o tematyce zaczerpniętej ze Starego i Nowego Testamentu.