Dat is niet lang, dus ik stel voor dat we dat via een soort van speeddating doen. Ik stel een vraag en door middel van jullie hand op te steken, geven we aan elkaar te kennen, ja of nee, ik heb dat al eens gedaan.
Laten we eraan beginnen. Een eerste vraag:

Wie van jullie is er al eens bij de hoeren geweest?
Gezien de korte tijd, dacht ik, ik vlieg er meteen in. Ik begrijp dat dat misschien een ambetante vraag is, maar we zijn onder ons. Dus wie al eens bij de hoeren geweest is, steek je hand op. Oei, niemand?
Dan moet ik toegeven dat ik al eens bij de hoeren, allez het is te zeggen, 1 hoer, allez, een hoerenmadame van 87 ben geweest. Het was niet amoureus, hoewel aan haar kant misschien wel, ze had zich toch nogal stevig opgemaakt. De reden dat ik haar wilde ontmoeten, was omdat mijn verhaal zich afspeelt in 1900 en dat ik niet alleen informatie wilde halen uit het Felixarchief om de stad Antwerpen in die periode te leren kennen, maar ook een beetje uit de realiteit en een 87 jarige hoerenmadame nadert in de geschiedenis 1900 net iets meer dan ikzelf. Krantenartikels, literatuur, geschiedenisstukken kan je raadplegen, maar die beleef je niet. Het gesprek met de hoerenmadame zorgde er voor mij voor dat ik wist wat het was. Dat het voelde alsof ik zelf in de roodfluwelen kussentjes zat met een glas champagne waarvan ik dacht dat het piper heidsick of veuve cloquot was, terwijl het in het echt een slecht flesje van de aldi kon zijn waar ze de etiket van hadden afgeweekt en die van de lege flessen veuve cliquot van de restaurants hadden afgeweekt en op die slechte flessen hadden geplakt. Het was echt. En dat wilde ik ook voor mijn verhaal, een echt verhaal. Eén dat ik doorleefd had. Zo wandelde ik ook in 2012 over de De Keyserlei, in het stof op droge dagen en zwaar mopperend als ik door het slijk moest over de metalen platen van de ene naar de andere kant van de straat, dat was echt. En wat bleek in 1900 lag de deKeyserlei ook opgebroken, slijkerig en vol stof. Ik kon het dus beschrijven zoals het echt was, want ik beleefde het zelf 100 jaar later. Dat wilde ik ook uit het boek laten stralen. Alsof je erbij was. Vandaar mijn ontmoeting met een hoerenmadame.

Een tweede vraag
Wie van jullie is al eens verliefd geweest?
Maar zo verliefd waar je zot van wordt, zo van dat hunkeren naar het onbereikbare, waarbij je alle wegen opzoekt om toch een doorgang te vinden in je emotie. Dat hoeft niet alleen verliefd te zijn, dat kan ook een ander streven zijn, zoiets waar je al je doorzettingsvermogen in moet laten zien.
Wie herkent dat?
Dat zijn al meer antwoorden, we voelen ons al een beetje op ons gemak bij elkaar hé.
Nu dat gevoel, heb ik als een soort rode draad in het verhaal verweven, een hunkeren, dat kan in liefde zijn, in macht, in haat, in hebzucht, in hoop, … Dat is zowat het fundament van waaruit alles vertrekt. Waarom doen we iets? Waarom zit u hier? De mensen die mij kennen uit sympathie, de mensen die de andere auteurs kennen, om hen te steunen, mensen die hier niemand kennen, om nieuwe dingen te horen, om nieuwe mensen te leren kennen, om op speeddate te kunnen gaan met mij. Allemaal mogelijke redenen. In mijn boek ben ik vertrokken van de idee, wat als de doelen nu niet te bereiken zouden zijn, wat gebeurt er dan? Wat doen mensen dan? Maar niet te pessimistisch, even terug naar ons fijn gevoel van op date te zijn.
Ik kom al tot mijn laatste vraag en dat is een beetje een ‘hoe kom ik uit deze ontmoetingsvraag’?

Wie heeft nu het gevoel van…mmm die Nathalie ‘die kan wel goed vertellen’?

Dan vraag ik u om uwe smartphone te nemen en mij op te zoeken op FB, mijn pagina te liken en dan kan u ook meteen mijn verhaal naar een tweede roman volgen.

Wie heeft nu het gevoel van…mmm, nee, die Nathalie is hier nu, dat boek wil ik wel eens bekijken.

Dan vraag ik u, bekijk gerust mijn boek. Aan de achterkant, vind je ook de korte inhoud. Mijn boek laat zich ook heel goed fotograferen. Ik iets minder, maar dat kan ook wel geregeld worden als je dat zou willen. En deel dan vooral die foto in je eigen netwerk.
Wie nu het gevoel heeft, mmm…dat boek wil ik lezen.
Dan nodig ik u uiteraard graag uit om het aan te schaffen. En vraag ik u om via goodreads of welke leesapp dan ook uw mening te geven. Goed en slecht. Want dat maakt het interessant.

En als u na het lezen het gevoel hebt, zoals verschillende lezers voor u, ‘zouden ze daar nu maar eens een film van maken’, dan kan ik u nu in very very sneak preview vertellen dat er weliswaar geen film, maar in uitvoering door Vreak een theaterstuk van Tot de duivel het schip keert’ in première gaat in het Fakkeltheater in december van dit jaar.

Heel hartelijk bedankt voor deze 7 minuten, ik vond het een eer met jullie te daten en ik hoop dat we er nog wat extra tijd aan kunnen breien achteraf.